Oceń Film

Jeśli nie wiesz czy film jest odpowiedni dla twojego dziecka, to proponuję tę stronę:

Znalazłem stronę przez przypadek, często mam problem z klasyfikacją wiekową, jeśli chodzi o filmy dla moich dzieci. 

Prisoners / Labirynt

Prisoners 

Labirynt 

Trailer 

Reżyseria - Denis Villeneuve

Scenariusz - Aaron Guzikowski 

Wystepują 

Hugh Jackman

Jake Gyllenhaal

Maria Bello

Viola Davis

Melissa Leo 

Terrence Howard

Millerowie / We're the Millers

Millerowie

Byłem w kinie
4+

Komedię nie jest łatwo zrobić. O co chodzi w dobrej komedii: trzeba się śmiać, dużo śmiać i to chyba jest najważniejsze. Millerowie jest właśnie taką komedią, trochę zboczoną, ale nie wulgarną, wszystkie dialogi są zrównoważone i nie przesadne, bawimy się kiedy trzeba. Na Sali było sporo osób i większość śmiała się podobnie, w tych samych momentach co Ja, może Ja trochę więcej , ale było z czego.

Nie lubię komedii sztucznie napychanych żartami, których nikt nie rozumie. Myślę sobie co Ja tu robię, przyszedłem się wyluzować, pobawić się, a tu co: katastrofa. Millerowie nie należą do takich filmów i dla tego dałem im 4+ w skali do 6.

Jeszcze chce dodać że zawsze rozbraja mnie ten aktor Luis Guzmán, w tym filmie jest policjantem ............ sami zobaczcie 

Jennifer Aniston - znana z serialu Przyjaciele i nie tylko

Jason Sudeikis 

Will Poulter

Emma Roberts 

Ed Helms - pan Kac Vegas

Galeria zdjęć z filmu

Trailer

21 gramów / 21 grams

Seans Konesera 

21 gramów

Oglądałem film

5+

Cytat z wydania DVD "Seans konesera"

Nagrody

Puchar Volpiego za kreację Seana Penna, nagroda Welli dla Naomi Watts oraz nagroda publiczności dla Benicia Del Toro i Naomi Watts na MFF w Wenecji, 2003

Nominacja do Oskara za kreacje Naomi Watts I Benicia Del Toro, 2004

Nominacje do nagrody BAFTA za najlepszy scenariusz, montaż oraz kreacje Benicia Del Toro, Seana Penna i Naomi Wats, 2004

Specjalne wyróżnienie jury Independent Spirit Awards, 2004

Nagroda za kreację Naomi Watts na MFF Palm Springs, 2004

World Soundtrack Awards dla Gustavo Santaolalla jako odkrycie roku, 2004

Reżyseria: Alejandro González Iñárritu

Scenariusz: Guillermo Ariaga 

Zdjęcia: Rodrigo Prieto

Muzyka: Gustavo Santaolalla

Scenografia: Brigitte Broch

Kostiumy: Marlene Stewart
Producenci: Alejandro González Iñárritu , Robert Salerno 

W rolach głównych występują 

Sean Pen jako Paul Rivers

Naomi Watts jako Cristina Peck

Dany Huston jako Michael

Benicio Del Toro jako Jack Jordan

Charlotte Gainsbourg jako Mary Rivers

Melissa Leo jako Marianne Jordan 

Tajemnica 21 gramów

W roku 1907 dr Duncan MacDougall postanowił dać materialny dowód na istnienie duszy. W tym celu skonstruował łóżko połączone z niezwykle czuła wagą, a następnie wybrał sześciu śmiertelnie chorych pacjentów do przeprowadzenia szczególnego eksperymentu: postanowił ich zważyć w chwili śmierci i tuż po niej- różnica wagi oznaczałaby z jednej strony dowód na istnienie duszy, z drugiej zaś pozwoliła oznaczyć jej ciężar. Jak twierdzi w swojej pracy opublikowanej w magazynie "American Medicine" w kwietniu 1907 roku: po 3 godzinach i 40 minutach od śmierci pacjenta wskaźnik wagi drgnął i przesuną się na pozycję niższą o 3/4 uncji  czyli dokładnie o 21 gramów. Przeprowadzony równolegle równolegle eksperyment z 15 psami dał rezultat ujemny, waga zwierząt nie zmieniła się po ich śmierci, co - zdaniem MacDougalla - było dowodem na to, że zwierzęta duszy nie mają.

Zanim wywody autora eksperymentu ukazały się w prasie medycznej, o wyniku badań poinformował "New York Times". Wiadomość, że dusza waży 21 gramów upowszechniła się lotem błyskawicznym, jej oddziaływanie na wyobraźnię sprawiło, że stała się jednym z najpopularniejszych mitów. Problem w tym, że analiza eksperymentu MacDouglasa budzi wiele wątpliwości. Po pierwsze, liczba sześciu badanych osób jest nikła, po drugie wynik osiągnięto tylko u jednej osoby, po trzecie - nawet dziś, przy daleko bardziej zaawansowanych technologiach medycznych, trudno wskazać moment śmierci pacjenta.

W poszukiwaniu istoty miłości 

Przejęta z "Amores perros" (2000) struktura narracji, polegająca na przeplataniu trzech wątków, stanowi osnowę "21 gramów" (2003)- drugiego filmu fabularnego Alejandro, a zarazem drugiego ogniwa tryptyku meksykańskiego reżysera, określanego jako "trylogia śmierci" (filmem trzecim jest równie głośny "Babel", (2006). Ponieważ twórca uchyla się od tłumaczenia swych zamiarów ("Gdybym miał wyjaśnić, o co chodzi w moim filmie, dzieło straciło by swoją siłę. To tak jak bym zapytał czarodziej, w czym tkwi jego magia. Czułbym się odarty z czegoś ważnego. "Film musi tłumaczyć się sam" - wyjaśnił w jednym z wywiadów), warto oddać głos krytykowi.

Sukces 

Salerno zebrał imponujący jak na produkcję niezależną budżet 20 

mln dolarów osiągając zyski z rozpowszechniania na poziomie 60 mln dolarów. Wysoki budżet uniemożliwił przyznanie "21 gramów" najważniejszej nagrody kina niezależnego - Independent Spirit Award, jury mogło przyznać jedynie wyróżnienie. Także krytycy nie kryli swego uznania dla Alejandro González Iñárritu: pochwałom towarzyszyły nagrody stowarzyszeń recenzentów, zarówno 

amerykańskich jak i europejskich. Prezentacja na festiwalu weneckim przyniosła wyróżnienie aktorom, kreacje Naomi Watts, Seana Penna i Benicia Del Toro było nominowane do najbardziej prestiżowych nagród.

Dla Iñárritu oznaczało to umocnienie się na pozycji jednego z najbardziej interesujących - a na pewno najbardziej dyskutowanych - twórców dekady, co zaowocowało następnymi filmami, "Babel" (2006) i "Biutiful" (2010). Wkrótce scenarzysta Guillermo Ariaga sięgną po nominację do Oscara za "Babel", by samemu stanąć za kamerą: jego "Granice Miłości" (2008) zostały nagrodzone w Wenecji. Operator Rodrigo Prieto rozpoczął współpracę z Angiem Lee Oliverem Stoneem: za zdjęcia do "Tajemnicy Brorokeback Mountain" (2005) został wyróżniony nominacją do Oskara, a za "Aleksandra" (2004) dostał srebrną żabę festiwalu Camerimage. Kompozytor Gustavo Santaolalla odebrał dwa oskary - za "Babel" i "Tajemnice Brokeback Mountain"

Scenariusz "21 gramów" był napisany po hiszpańsku: nikt nie planował realizacji poza Ameryką Środkową. Trwające trzy lata przygotowania nabrały nowego tempa, kiedy do wypróbowanej ekipy dołączył amerykański producent Robert Salerno, który zasugerował przeniesienie akcji filmu do USA.

               

Nóż w Wodzie Roman Polański

Nóż w Wodzie /  Knife in the water

Oglądałem film

5

Cytat z wydania DVD „ Kanon Filmów Polskich”

    Mistrzowski dramat Romana Polańskiego z genialną rolą Leona Niemczyka, demaskujący cynizm. Egoizm, konsumpcjonizm i potrzebę bycia lepszym od innych. Ten film porusza, bo uświadamia, że w każdym z nas tkwią mroczne ciągoty, które mogą się całkowicie niespodziewanie ujawnić.

     

   Przedziwne są losy fabularnego debiutu Romana Polańskiego. O realizację Noża w wodzie zabiegano od 1959 roku. Dopiero dwa lata później pojawiła się zgoda i Jerzy Bosak ściągną reżysera z Francji. Film reprezentował Polskę na licznych festiwalach. Otrzymał nagrodę FIPRESCI w Wenecji (1962) i w Panamie (1965), Grand Prix w Prades (1963), nagrodę młodej krytyki RFN w Oberhausen (1964) Złotego Delfina w Teheranie (1965). W 1963 przegrał walkę o nominacje do Oskara w szlachetnej rywalizacji ze słynnym Osiem i pół Federico Felliniego. W tym samym roku na XIII Plenum KC PZPR film wyjątkowo agresywnie zaatakował Władysław Gomółka. Już na temat pierwszego pokazu z jego uczestnictwem krążyły legendy o rzucaniu popielniczką w ekran. Bardziej wiarygodne wydaję się jednak to, że towarzysz „Wiesław” znienawidził Nóż nie od pierwszego wejrzenia, ale od pierwszego donosu. Pierwszy sekretarz KC nigdy kinomanem nie był, Podobnie jak polityka – krytyką artystyczną.

   Recenzje filmu, skryte pod maską relacji z planu, ukazywały się na długo przed marcową premierą z 1962 roku i obrzucały błotem dopiero realizowany film oraz jego twórcę. Po weneckim festiwalu polscy krytycy nie tylko odnieśli się trochę cieplej do Noża w Wodzie, ale nawet tygodnik „Film” przyznał mu Złotą Kaczkę dla najlepszego filmu polskiego z roku 1962. W 2009 roku, podczas Festiwalu Lato Filmów w Warszawie uznano, że scenariusz, autorstwa samego reżysera oraz Jerzego Skolimowskiego i Jakuba Goldberga, jest najlepszym scenariuszem w historii filmu polskiego. Ta spóźniona nagroda miała już wtedy jednak symboliczny charakter

    Trzeba przyznać, że dość wyjątkowe są takie sytuację w historii kina, kiedy film oglądamy po półwieczu stwarza wrażenie zrealizowanego dzisiaj. Owszem – moda, typ żaglówek, marka samochodu odsyłają do początku lat sześćdziesiątych, ale to jednak znaki obecności ówczesnych realiów. Łatwo też można sobie wyobrazić Nóż w wodzie na deskach teatru – umowność zamkniętej przestrzeni jest tu niezwykle daleko posunięta.

    Wydaję się, że propozycja, jaką złożył Pogańskiemu amerykański producent Darryl F. Zanuck, ma silny związek z tą cechą Noża w wodzie. Dotyczyła ona remake’u filmu z Richardem Burtonem, Elizabeth Taylor i młodym Warrenem Batty – aktorskim objawieniem z Wiosennej bujności traw Wlii Kazana. Już sama obecność Taylor, znana z niedawnych ról w wybitnych filmach adaptacjach sztuk Tennessee Williama (Kotka na gorącym blaszanym dachu, Nagle ostatniego lata), daje do myślenia. Dodajmy, że talent Richarda Burtona rozsławił szekspirowskie role. Pogański propozycję odrzucił – nie interesował go powrót do tego samego tematu.

    Muzykę do Noża w wodzie napisał Krzysztof Komeda. Sposób splatania się wątków muzycznych i prowadzenia głównego motywu muzycznego jest niezwykle ważny dla tematu samego filmu. „Wymęczony” jazz wtóruję filmowej akcji. Momentami pobrzmiewa w nim liryzm, czasem pewna witalność, która szybko zamienia się w monotonną , męczącą wibrację. Budzi to tęsknotę, która nie może zostać zaspokojona. Rzadko udaję się osiągnąć taki efekt, by muzyka była w stanie współtworzyć znacznie, być pełnoprawnym partnerem dialogów i obrazów, czymś więcej niż zwykłym tłem.

    Film miał nosić tytuł Agrafka, fajka i nóż, zagadkowy w kontekście pierwszego ze słów. Czy chodziło tu o rodzaj żeglarskiego spinacza dla sztagu – agrafkę sztagową, czy raczej o rodzaj wędkarskiego haczyka do zakładania sztucznej przynęty? Na to pytanie z pewnością pomaga odpowiedzieć uważne obejrzenie, a zarazem wysłuchanie filmu. Nie istnieje tu, bowiem trzy osobne wątki muzyczne przypisane bohaterom, lecz raczej trzem postaciom i sytuacjom. Wątek „Agrafka” wydaje się wątkiem zarzucania przynęty i jego wariacje odnoszą się do każdej postaci. 

Ryż Jaśminowy w mleku kokosowym

Ryż jaśminowy w mleku kokosowym / porcja na 5 osób /

Ryż jaśminowy  – 1 szklanka ( może być zwykły ryż)

Mleko kokosowe – 1 mała puszka

Mleko – 2 szklanki

Jabłko – 1 szt.

Cynamon – 1 szczypta

Rodzynki – 2 łyżki

Budyń waniliowy – 2 łyżki

Masło – 2 łyżki

Cukier - 2 łyżki

Jabłko obieramy i tarkujemy na dużych oczkach. Wkładamy wszystkie składniki do garnka, mieszamy. Garnek stawiamy na małym ogniu, pod przykryciem, po 5 minutach od zagotowania wyłączamy i zostawiamy na czterdzieści pięć minut, można owinąć ręcznikiem ( nie podnosić przykrywki). Podajemy z ulubionym dżemem, jogurtem lub same.

Dobry deser i dobry film

Obejrzałem film Romana Polańskiego Nóż w wodzie, jestem świeżo po seansie, więc mam wiele przemyśleń. Jeśli film zaprząta głowę to znaczy że coś w nim jest, w tym momencie nie wiem jeszcze co, ale rano na pewno coś Mi się otworzy.

..................